more from
Inner Ear
We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

Ως το τ​έ​λ​ο​ς

by Θάνος Ανεστόπουλος

/
  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    Purchasable with gift card

      €6 EUR

     

  • Clear vinyl LP 180 gram
    Record/Vinyl + Digital Album

    Includes unlimited streaming of Ως το τέλος via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.

    Sold Out

  • Special Edition CD
    Compact Disc (CD) + Digital Album

    Includes unlimited streaming of Ως το τέλος via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.

    Sold Out

  • Limited Edition LP
    Record/Vinyl + Digital Album

    Includes unlimited streaming of Ως το τέλος via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.

    Sold Out

1.
Ξανάρθαν τα σύννεφα μεγάλα σαν κύματα τα βράδια που κλάψαμε τις μνήμες που χάσαμε Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν το μέλλον προσπέρασαν τα λάθη μας έλαμψαν Κι εσύ να λες, πως δεν πειράζει, θα ξανάρθουν οι πιο καλές μας, οι στιγμές, το φως θα αδράξουν Κι εσύ να λες πως θα ξανάρθουν Κι εσύ να λες πως θα ξανάρθουν Μας έλειψε η εικόνα σου το πρώτο το γέλιο σου Θυμάμαι πως έφυγες σαν άστρο που κάηκε Τα όνειρα χάθηκαν τα μάτια σαν έκλεισαν το μέλλον προσπέρασαν τα λάθη μας έλαμψαν Κι εσύ να λες, δεν είναι αργά για να ξεβάψει η καταχνιά που το άσπρο δέρμα έχει βάψει Κι εσύ να λες πως δεν πειράζει Κι εσύ να λες πως δεν πειράζει
2.
Περνάει ο καιρός κι εγώ ο φτωχός πιο μοναχός μα πιο σοφός Στην χώρα μου πια δεν γελούν μόνο πουλούν όσα πονούν Ντύσου καλά, ήρθε ο Βοριάς κι είναι φονιάς ντύσου καλά ήρθε ο Βοριάς...κι είναι φονιάς! Περνάει ο καιρός κι εγώ ο γέρος φτωχός πιο μοναχός μα πιο σοφός Ντύσου καλά, ήρθε ο Βοριάς κι είναι φονιάς ντύσου καλά ήρθε ο Βοριάς... ...εγώ θα σ’ αγαπώ ως τον σταυρό ως να χαθώ ως το τέλος του κόσμου... ...εγώ θα σ’ αγαπώ ως τον σταυρό ως να χαθώ ως το τέλος...
3.
Κάθε τι κάθε ήχος κάθε σάλεμα κάθε βοή κάθε θρόισμα κάθε ανάσα κάθε ρόμβος κάθε ώρα κάθε ρωγμή κάθε βόγκηγμα κάθε ψέλλισμα κάθε ψίθυρος κάθε χιόνι κάθε ορίζοντας κάθε σπίθα κάθε αγκάλιασμα Eσένα, εσένα το κάθε τι, το κάθε τι θυμίζει Κάθε γέλιο κάθε ανάδυση κάθε λύπη κάθε κάμαρα κάθε τιτίβισμα κάθε θάλασσα κάθε σιωπή κάθε νέφος κάθε πτυχή κάθε απουσία κάθε κερί κάθε σάρκα κάθε δύση κάθε ανατολή κάθε πόνος κάθε αγκάλιασμα Eσένα, εσένα το κάθε τι, το κάθε τι ορίζει Κάθε δίψα κάθε έρημος κάθε οργή κάθε αδύνατο κάθε αγώνας κάθε κρότος κάθε ζάλη κάθε μαστίγιο κάθε πορεία κάθε αχτίνα κάθε μέθη κάθε φυγή κάθε σχήμα κάθε πέτρα κάθε αγκάλιασμα Eσένα, εσένα το κάθε τι, το κάθε τι θυμίζει Κάθε μπλε κάθε κόκκινο κάθε μαύρο κάθε χάρτινο κάθε ασημί κάθε κρίνος κάθε στήθος κάθε όπερα κάθε εσπέρα κάθε σοφία κάθε ύφασμα κάθε άβυσσος κάθε σταγόνα κάθε φράχτης κάθε κορμί κάθε γλώσσα κάθε αμαρτία κάθε φως κάθε σύμπαν κάθε άπειρο κάθε πάντα κάθε αιώνιο κάθε όλον κάθε αγκάλιασμα Eσένα, εσένα το κάθε τι, το κάθε τι θυμίζει
4.
Το καλοκαίρι έσβησε απλά, σαν να μην ήταν αληθινό Έπεφτε ζέστη από ψηλά μα κάτι άλλο ζητώ Σαν φύλλα με πέντε δάχτυλα, απλά, όλα όσα γιναν, το μεγάλο, το μικρό, πέσαν στις παλάμες μου απαλά, μα κάτι άλλο ζητώ Ανώφελα, τα κακά και τα καλά δε χάθηκαν στην ταραχή, στο βουητό, τα πάντα έλαμπαν σιωπηλά, μα κάτι άλλο ζητώ Πολλά μου έσωζε η ζωή, μου χάριζε το φως το μητρικό Ήμουν αλήθεια τυχερός πολύ Μα κάτι άλλο ζητώ Τα φύλλα δεν πήραν φωτιά Δε σπάσαν τα κλαριά το πρωινό σαν καθαρή χαμογελά δροσοσταλιά, μα κάτι άλλο ζητώ
5.
Κράτησε κάποια λέξη μαγική σαν φως και μνήμη ζωοφόρο καθώς ο χρόνος θα σκιαστεί και αίμα θα παίρνει φόρο Η λέξη αυτή να `ναι η καρδιά για χάρη της να σβήσεις να σε κεντήσουν δόρατα για αυτήν να ξεψυχήσεις Μα εκεί στη γη που θα δοθείς η αγάπη θα βλαστήσει και απ’ της ψυχής σου το πιο γλυκό φως αργά και ωραία θα δύσει Κράτησε κάποια λέξη μαγική για αυτήν να ξεψυχήσεις
6.
Φίλε μου Αλέξη, το `λαβα το γράμμα σου και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω... Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα που να μου φέρει λίγη ποικιλία Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε και τ’ άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου. Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα κι όλο η μητέρα μου 'λεγε: Το Μάρτη... Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει: «Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!» κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει Να πεις σ’ όλους τους φίλους χαιρετίσματα κι αν τύχει ν’ απαντήσεις την Ελένη πως μ’ ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα και τώρα πια να μη με περιμένει Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να `ρχότανε σαν ένας καπετάνιος να με πάρει χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα μπορεί κιόλας να σ’ έκαμα να κλάψεις δε θα 'βρεις, βέβαια, λόγια για μιαν απάντηση μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...
7.
Δεν με πειράζουν οι ανοιχτές πληγές δεν με πειράζει το πένθος στην ψυχή μου δεν με πειράζουν οι άσβηστες φωτιές όταν σωπαίνω κι όταν σβήνει η φωνή μου Δεν με πειράζουν τα μύρια ουρλιαχτά και τα πνιχτά δειλά αναφιλητά μου δεν με πειράζουν τα μαύρα κάτεργα δεν με πειράζει η άγρια μπόρα στην καρδιά μου Δεν με πειράζουν οι άταφοι νεκροί των σκοτωμένων οι ψυχές που δεν κοιμούνται δεν με πειράζει αν δρόμο έχω πια μακρύ σε μία χώρα που όλοι θέλουν και φοβούνται Δεν με πειράζει που έχω χέρια παιδικά και λυπημένα μάτια σαν σκυλιού δαρμένου δεν με πειράζει η τόση απόψε απελπισιά δεν με πειράζει το τραγούδι ενός πνιγμένου Δεν με πειράζουνε τα ρίγη των θανάτων και τα κατάρτια όταν σπάζουνε στα δυο, δεν με πειράζει η δικαιοσύνη των κυμάτων σε μια χώρα που έχει γίνει ρημαδιό Δεν με πειράζουν οι γλυκές οι μελωδίες ούτε οι δρόμοι που κοιμούνται οι μεθυσμένοι δεν με πειράζουν οι άγνωστες πορείες σε μία χώρα που είναι η ελπίδα πεθαμένη Αυτό που με πειράζει με θυμώνει είναι που κλέβουν αναιδώς τα όνειρά μας είναι που δε βαστούν φωτιά τα ποιήματά μας είναι το πάθος που στερούν απ’ τα παιδιά μας και μια σιωπή που μένει και δεν πρέπει πια να 'ναι δικιά μας
8.
Κοίτα να ντύνεσαι καλά ήρθ’ ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά Σου `χω φυλάξει μια αγκαλιά και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά Τρέξε στην πόλη και βάλε φωτιά Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας Κοίτα να χτίσεις μια φωλιά κι εκεί να κρύψεις λίγο ήλιο απ’ τα παλιά Σου `χω φυλάξει μια θάλασσα και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά Διώξ’ τα σκοτάδια σου και κοίτα ψηλά Μείνε στην έρημο μες στη φωτιά Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας
9.
Τα μικρά παιδιά παίζουν με όπλα κι ο ήλιος τα πληγώνει Βαρούν καμπάνες στον Αϊ Λιά κι η νύχτα όλο σιμώνει Και τα παιδιά μαζεύονται όνειρα παν να πλέξουν Κάστρα να χτίσουν θέλουνε που για καιρούς θα αντέξουν Τα μικρά παιδιά παίζουν με όπλα. Τα μικρά παιδιά παίζουν με όπλα

about

Η αίσθηση του ανεκπλήρωτου όταν είχαμε πετύχει, φιλοδοξίες, τύψεις, γενναιότητες, που σαν μεγεθυντικοί φακοί μεγάλωναν ως το άπειρο τον ελάχιστο εαυτό μας…και δεν είδαμε τίποτα απ’ τον απέραντο κόσμο!
Τάσος Λειβαδίτης

Ο δρόμος είναι ένας. Δεν είναι περισσότεροι από έναν. Είναι ένας και μοναδικός με την ελαφρότητα και την βαρύτητα των συνεχόμενων αφετηριών και τερματικών σταθμών. Τίποτα δεν πεθαίνει οριστικά. Στην πραγματική ζωή και στο σύμπαν της δημιουργίας απ το κάθε τέλος ξεκινά και μια νέα ανθοφορία, μια καινούρια γέννηση. Και έτσι περπατιέται αυτός ο ένας δρόμος, μέχρι την τελείωση …ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ …!

Σ’ ένα διαμέρισμα στον έκτο όροφο. Από κάτω ο πεζόδρομος της Φωκίωνος Νέγρη. Και η βοή ενός μητροπολιτικού πλήθους μόνιμη χορωδία μιας καθημερινότητας ανάμεσα σε στιχουργήματα, σε ποιήματα, κιθάρες και καφέδες, καλώδια και τσιγάρα, μικρόφωνα και αγάπη, με τον Θάνο, τον Μανώλη τον Στάθη εκεί, να κουρντίζουν και να ξεκουρντίζουν τις χορδές της ψυχής τους.

…Να θυμηθούμε τα απλά όμορφα πράγματα, αυτά που δεν μοιάζουν αλλά είναι δώρα που οι άνθρωποι καλούνται κάτω από εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις και αφυδατωμένους καιρούς να ανταλλάξουν…
Και μ’ αυτή τη σκέψη άρχισαν όλα.
...Θέλω αυτός ο άνθρωπος που θα ακούει αυτά τα τραγούδια απ την ψυχή μου να κάθεται με κλειστά τα μάτια και να αισθάνεται…
…πως είμαι δίπλα του μέσα στο δωμάτιό του και του τραγουδώ απλά και ζωντανά με την κιθάρα και με καρδιά ….

Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια του Θάνου. Έπειτα ανέλαβαν να πραγματώσουν αυτή του την επιθυμία, τα αντανακλαστικά, το κέρασμα των ψυχών και οι γνώσεις του Μανώλη και του Στάθη.

Ο Θάνος Ανεστόπουλος μετά από τις πολύχρονες ανθοφορίες ενός μεγάλου ταξιδιού με τα Διάφανα Κρίνα, χαράζει την δικιά του μουσική διαδρομή στα εγχώρια μουσικά πράγματα, με την πρώτη προσωπική δουλειά του που φέρει τον τίτλο «Ως Το Τέλος» και κυκλοφορεί από την Inner Ear σε βινύλιο και σε cd με ένα επιπλέον κομμάτι, στο label του Εξώστη.

credits

released April 23, 2012

___________________________________________________________

Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος
Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος εκτός:
* Γράμμα Ενός Αρρώστου, ποίηση: Νίκος Καββαδίας, Εκδόσεις Άγρα
* Μα Κάτι Άλλο Ζητώ, ποίηση: Αρσένι Ταρκόφσκι, Εκδόσεις Ίνδικτος "Χρόνος - Είκοσι πέντε στάσεις στο ποιητικό του έργο" Μετάφραση: Μαξίμ Κισιλιέρ - Λίνος Ιωαννίδης

Θάνος Ανεστόπουλος - τραγούδι, κιθάρα
Στάθης Ιωάννου - κιθάρες, μπάντζο
Μανώλης Αγγελάκης - κιθάρες
Γιάννης Δημητριάδης - hammond organ στα 1, 6
Νίκος Γιούσεφ - μουσικό πριόνι στο 4
Γιώργος Τσαλκίδης - κοντραμπάσο στο 1
Μάριος Σαρακινός - ντέφι στο 1

Παραγωγή, ηχογράφηση, μίξη: Handymen στα Handystudios
Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος - Sweetspot Studio

Artwork: dB

license

all rights reserved

tags

If you like Θάνος Ανεστόπουλος, you may also like: